27. listopada 1830 r., 5.30 po południu, w głębokiej ciszy, po przeczytaniu tekstu do rozmyślania usłyszałam jakby szelest jedwabnej sukni. Doszedł do mnie z bocznego chórku, tam gdzie był obraz św. Józefa. Popatrzyłam w tamtą stronę i zobaczyłam Najświętszą Pannę. Stała. Była średniego wzrostu, ubrana na biało. Suknia w kolorze porannej zorzy była skrojona w stylu dziewczęcym, sięgała wysoko, do szyi, i miała długie rękawy. Biały welon osłaniał głowę, ramiona i spadał aż do stóp. Pod welonem sploty włosów związane wstążką koronkową, szeroką na dwa palce. Jej twarz była wystarczająco widoczna i tak piękna, że wydaje mi się zupełnie niemożliwe, aby ją opisać.

Stała na białym globie, tzn. na połowie globu, albo przynajmniej ja widziałam tylko połowę. Był tam również wąż, a kolor jego był zielony i upstrzony żółtymi plamami.

Ręce miała uniesione na wysokości bioder. Bez żadnego wysiłku trzymała w nich złotą kulę zwieńczoną małym krzyżem. Kula i krzyż przedstawiały świat. Najświętsza Panna wydawała się trzymać tę kulę gestem ofiarowania jej Bogu. Jej twarz była tak piękna, że nie mogłabym jej opisać.

Naraz ujrzałam pierścienie na Jej palcach. Trzy pierścienie na każdym palcu. Najszerszy pierścień u nasady palca, średni w pośrodku, a najmniejszy blisko paznokcia. Większe pierścienie były inkrustowane klejnotami nie jednakowego piękna. Większe pierścienie wysyłały piękniejsze i dłuższe promienie. Mniejsze zaś klejnoty dawały krótsze promienie. Promienie tworzyły razem duże strugi światła biegnące ku dołowi tak, że nie mogłam już widzieć stóp Najświętszej Panny. Wtedy, gdy się w Nią wpatrywałam, Najświętsza Dziewica również spojrzała na mnie. Usłyszałam głos: «Ta kula, którą widzisz, przedstawia cały świat, zwłaszcza Francję, oraz każdego człowieka z osobna».

Nie potrafię wyrazić tego, co czułam wówczas, gdy zobaczyłam piękno i blask olśniewających promieni. Pani mówiła: «To są symbole łask. Rozdzielam je między tych, którzy o nie proszą». Zdałam sobie wówczas sprawę z tego, jak dobrą rzeczą jest modlić się do Najświętszej Panny. Jak wspaniałomyślna jest Ona dla tych, którzy Ją proszą. Ile łask rozdziela między tych, którzy o nie błagają i jak wielką sprawia Jej radość udzielanie ich.

Głos mówił dalej: «Klejnoty, które nie wysyłają promieni świetlistych, oznaczają łaski, o które ludzie zapomnieli prosić».

Byłam przepełniona radością tak, że nie wiedziałam, gdzie się naprawdę znajduję. Wokół postaci Najświętszej Panny uformował się powoli owalnego kształtu napis z liter koloru złotego: «O, Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy». Napis zaczynał się na wysokości prawej ręki Maryi, przechodził nad głową i kończył się na wysokości lewej ręki. Później złota kula znikła z rąk Maryi w kręgach światła, które się pokazały po obydwu stronach Jej postaci.

Ręce Najświętszej Dziewicy odwrócone teraz dłońmi na zewnątrz opadały w dół, jakby obciążone nadmiarem łask. Usłyszałam znowu głos: «Trzeba przygotować medalik według tego wzoru. Wszyscy, którzy go nosić będą, otrzymają wiele łask. Medalik ten powinni nosić na szyi. Ci, którzy go nosić będą z ufnością, doznają większej obfitości łask».

Właśnie wtedy obraz mojego widzenia odwrócił się. Mogłam wówczas oglądać drugą stronę medalu. Wielka litera «M», i połączona z nią poprzeczna belka, powyżej zaś prosty krzyż. Poniżej litery «M» były dwa serca: Jezusa i Maryi. Jedno okolone cierniami, drugie przebite mieczem.

Źródło: www.apostolat.pl